کارمند را چه به فضای مجازی؟!+صوت

حال که صحبت از آغوش رایگان و روز جهانی بغل کردن مطرح شده است جا دارد بعد سی سال فراتر از این شعارهای فانتزی -که اغلب با مقاصد حقیر نفسانی مطرح می‌شود-، بهترین تجربه خودم در این زمینه را بازگو کنم. یک سال پس از پایان جنگ تحمیلی، سیدمحسن ضابطی خودش را به قافله شهدا رساند. با خبر شهادت رفقایش به دست اشرار ضدانقلاب در کردستان خیلی بی‌قرار شده بود، ولی با ما حرفی از رفتنش نزده بود. پس از شهادتش با خودم فکر می‌کردم که بی‌معرفت یک خداحافظی از ما نکرد که روبوسی کنیم و در آغوشش بگیریم و ... تا این یک شب به خوابم آمد، بدون اینکه حرفی بزند گویا پیرو یک قرار قبلی و در پاسخ به گلایه ام فقط به قصد در آغوش  گرفتن من آمده بود. این بار بر خلاف همیشه بدون بدن مثالی آمده بود؛ روحش بود، سفید و نورانی، چنان مرا در آغوش گرفت که غرق در نور و جذبه معنوی‌اش شدم.خوب شد که قبل از شهادتش با ما خداحافظی نکرد. مثل شهید سوره یس می‌خواست به من بفهماند که شهدا از هر زنده‌ای زنده‌ترند تا جایی که حتی از افکار و نیّات و آرزوها و عمق احساسات ما هم باخبرند. یَا لَیْتَ قَوْمِی یَعْلَمُونَ بِما غَفَرَ لِی رَبِّی وَ جَعَلَنِی مِنَ الْمُکْرَمِینَ (سوره یس، آیه 26).شهدا دوست دارند که ما بدانیم آن‌ها چقدر مورد تکریم حضرت حق (جلّ و علا) قرار گرفته‌اند و برای همین گفتم این خواب را تعریف کنم تا دیگران هم بیش از پیش بدانند که فرار از جاذبه های سخیف نفسانی چه جاذبه های روحانی و معنوی در عالم وجود دارد. به قول شاعر بسیجی، مرحوم محمدرضا آقاسی: دام برچینید ما مرغ دلیم/ ماهی گرداب و دور از ساحلیم. ولی امیدوارم شهدا ندانند که علی‌رغم این همه لطف و عنایتشان، باز هم در لجنزار نفسانیات غرق شدیم و نتوانستیم راهشان را آنطور که کارمند را چه به فضای مجازی؟!+صوت...

عمل، عامل را رها نمی‌کند 259 می‌فرماید این همان است که شما عمل کردید «ذُوقُوا ما کُنْتُمْ تَکْسِبُونَ» نه «بما کنتم تکسبون»؛ یعنی آنچه را شما می‌بینید عین عمل شماست ... می‌فرماید عین کارتان را دارید می‌چشید. معلوم می‌شود این کارهای ما ظاهری دارد که انسان به حسب ظاهر آن را می‌بیند، باطنی دارد که باطن آن همان سَم و مهلک است «ذُوقُوا ما کُنْتُمْ تَکْسِبُونَ» ... انسان نمی‌داند که هیچ ممکن نیست کسی بتواند نسبت به دیگری بد کند «الّا بالعرض»، تصمیمی که می‌گیرد مثل سمّ مهلک است، اراده تصمیم و نیت سوء و کار بدی که دارد انجام می‌دهد، در درجه اول محدوده خود را آسیب می‌رساند. این مثل کسی است که در درون منزل خود کَنیفی بدبو بکَند، آن وقت عابران کوچه و کوی و برزن که ردّ می‌شوند، بوی کَنیف گاهی به آنها هم آسیب می‌رساند، وگرنه هیچ ممکن نیست کسی در حق دیگری کار خوب بکند و هیچ هم ممکن نیست کسی در حق دیگری کار بد بکند، بلکه تمام کارها در درجه اول در حیطه هویّت خود آدم انجام می‌شود ... در سورهٴ مبارکهٴ «اسراء» گذشت، فرمود «إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ ِلأَنْفُسِکُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَها» (1)؛ ... یعنی عمل، عامل را رها نمی‌کند. حالا اگر کسی در درون منزل خود گُل و رَیاحینی کاشت و کشت کرد، تمام برکاتش نصیب اوست؛ البته گاهی هم نسیمی می‌وزد و شامه دیگری را معطر می‌کند، یا اگر فاضلابی در درون منزل خود کَند، تمام بوی بد او نسبت به خود اوست، گاهی هم ممکن است در اثر وزش باد رهگذری را متأثر کند. پس هر کار خیری که انسان انجام می‌دهد، در درجه اول برای خودش است، برای اینکه نیت خود، قلب خود، اخلاص خودش را بالا برده، جزای خودش را گرفته، آثار آن به دیگری می‌رسد ... لذا فرمود «ذُوقُوا ما کُنْتُمْ تَکْس کارمند را چه به فضای مجازی؟!+صوت...